Güvercin Uçuverdi

Huriye, misketlere benzerdi. Ufacık tefecikti. Oldukça da güzel genç bir kızdı.

Misket nedir bilir misiniz?

Ufak bir elma türü.

Ağacı boncuk misali süsler.

Bir ağaç vardı, Huriye’nin babasının evinin önünde.

Küçük ama tadı oldukça güzel misketler verirdi yaşlı ağaç.

Huriye, sık sık misket ağacına çıkar, tepesine tünerdi kuş misali.

Sebebi vardı elbet.

Tepeye çıkardı ki, genç ve yakışıklı Osman Efe’yi görebilsin.

Güvercin uçuverdi,

Kanadını açıverdi.

 

Osman Efe, Huriye’ ye aşıktı. Yakışıklı delikanlı, kıza Huriye demezdi.

Ona seslenirdi elbet ama, Misket’im derdi.

Gençler birbirlerine aşıktı.

Evlenmek istiyordu Huriye.

Kır Ağa vardı bir de köyde.

Hatrı sayılırdı.

Ne de olsa ağaydı.

Huriye’ yi görmüştü köyün içinde.

Çok beğendi kızı, istemeye gitti.

Osman Efe duydu bunu. Sinirlendi, kıskandı, tez haber saldı ağaya.

Köylüler, lafı doladı da doladı.

Bire bin kattı.

Tehdit ediyor seni Osman, dediler.

Öldürecekmiş bulduğu yerde.

Oysa öyle dememişti Osman.

‘‘Seviyorum kızı, varsın gitsin aramıza girmesin. Büyüklük onda kalsın.’’ demişti.

Laf lafı geçti.

Osman’ a laf taşıdılar, döndüler ağaya laf taşıdılar.

Söylenmeyen sözler döküldü ortalık yere.

Bir anlaşmaya vardı Osman ile Kır Ağa.

Dövüşeceklerdi.

Kazanan, Huriye ile evlenecekti.

Gün geldi çattı.

Kavga olacaktı besbelli.

Huriye eli ağzında, bekledi misket ağacının üstünde.

Bir yandan da dualar ediyordu Osman için.

İki yürekli adam karşı karşıya geldiler meydanda.

Osman korkmadı, geri adım atmadı.

Birden durdu Kır Ağa.

‘‘Cesur çocuksun, böyle bir yiğit yere serilmez. Kız, senindir.’’ dedi.

Osman şaşırdı.

Koştu gitti, öptü ağanın elinden.

Teşekkür etti.

Bütün köy meydanda doluşmuş, olanı seyrediyor.

Huriye’ nin evine giden yol insan kaynıyor.

Huriye, ağacın tepesinde bir şeyler görebilmek için kuş gibi çırpınıyor.

Bitti dövüş.

İş, tatlıya bağlandı.

Kalabalık dağıldı yavaş yavaş.

Herkes, olan biteni anlamaya çalıştı.

Şaşkındı millet.

Kan dökülmedi, elbet şükredilecekti.

Huriye dalların arasında evlerine dönen kalabalığa bakıyordu.

Bir o dala, bir bu dala geçip duruyordu.

İçi içine sığmıyordu.

Kim kimi öldürmüştü acaba?

Kan dökülmüş müydü?

Bir şey olmuş muydu Osman’a?

Seçmeye çalışıyordu uzaklardan gelen sevgilisi mi, Kır Ağa mı?

Gelen Osman’dı elbet ama, büyük bir felaket de kapıya dayanmıştı.

Başı döndü Misket Huriye’nin.

Bir gümbürtü koptu.

Kanlar içinde yuvarlandı daldan genç kız.

Feryat figan koptu. Herkes doluştu ağacın dibine.

Ölmüştü Huriye.

Yüksekten düşmüştü.

Candı bu, dayanmazdı.

Osman geldi arkasından.

Sarılacaktı güya sevgilisine, kavuşacaklardı.

Ne ummuş ne bulmuştu.

Bağrıştı herkes, sarılıp ağlaştı.

Dizlerini dövdü Osman.

Çare eder mi?

Giden gitti artık.

Osman duramadı oralarda sonralarda.

Kendi kendini yedi, aldı başını gitti.

Güzel Misket’ in hikayesi de böylece dillerden dile dolandı, durdu.

Güvercinim uyur mu?

Çağırsam uyanır mı?

Sen orda, ben burada,

Buna can dayanır mı?

Benim hacı yârim,

Başımın tacı yârim.

Eller bana acımaz,

Sen bari acı yârim.

Daracık daracık sokaklar,

Misket şeker topaklar.

Pul pul olsun, dökülsün,

Seni öpen dudaklar.

Caminin ezan vakti,

İçinin düzen vakti,

Ben Misket’i yitirdim,

Sonbahar gazel vakti.